Vorige maand moest Djaino op oogcontrole komen in Rotterdam. Altijd een hele onderneming, bijtijds weg i.v.m files 's morgensvroeg en dan hopen dat de afspraken niet te veel uitlopen zodat je binnen 2 uur weer buiten staat. Echt zin had Djaino niet,
de eerste controle ging nog wel en 2x druppelen met een half uur pauze/rust er tussen in was ook nog wel te doen. Maar de oogmeting zelf was drama, Djaino wilde niet met zijn hoofdje voor het apperaat, zijn kin moet dan rusten op een steuntje en zijn voorhoofd
tegen de beugel. En vooral niet bewegen:) Hij wilde niet en dat laat meneertje dan blijken door heel hard met zijn armen te gaan slaan en met zijn benen te gaan schoppen. Mama kon liedjes zingen, boos worden, vlijen, Djaino wilde niet. Wat mij dan opvalt zijn
2 dingen, de kalmte die zijn mama bewaard en het ongeduld van de oogarts, terwijl ze kan weten dat Djaino ernstig verstandelijk beperkt is en niet snapt wat er van hem gevraagd wordt. Deze oogarts heeft Djaino al meermalen gezien en elke keer legt Djaino's
mama uit wat zijn syndroom inhoudt. Elke keer denkt de oogarts dat je Djaino kunt toespreken als een willekeurig 6jarig jongetje. Ik snap best dat zij 100den patientjes heeft, maar schrijf het 1x goed op in zijn status en het hoeft dan niet meer uitgelegd
te worden. Dit is zo'n kleine moeite en scheelt zoveel energie voor de ouders. Uiteindelijk lukt het wel, met een handmatige meting erachteraan, maar na zo'n ziekenhuis bezoekje is iedereen gesloopt. Gelukkig kunnen we melden dat Djaino's gezichtsveld niet
verder achteruit is gegaan, het blijft staan op -8. Dat is slecht, maar het is ook verbazend hoe goed Djaino funcioneert wanneer hij niet zijn bril op heeft. Op het 't Jasker valt hun dat ook op.