Vrijdag 12 juli is Djaino aan zijn linkeroogje geopereerd in het Sofia kinderziekenhuis door professor Simons. Djaino kon ongelofelijk scheel kijken, vooral met zijn linkeroog. Met deze operatie, waarbij ze de buitenste oogspier korter maken en de spier
aan de binnenkant iets oprekken, hopen we dat het euvel een beetje is "recht gezet".
Om 7.30u moet Djaino aanwezig zijn op de dagbehandeling voor kinderen. Dat betekent vroeg opstaan voor mama en oma. Mama doet zalf op zijn beide handjes en dekt
dit af met een speciale pleister. De zalf moet er voor zorgen dat de huid een beetje verdoofd raakt zodat het infuus plaatsen straks in het ziekenhuis niet zo pijnlijk is. Omdat Djaino doorlopend zijn handen in zijn mond steekt vermoeden wij dat zijn mondje
eerder verdoofd is dan zijn handen 
Hij mag nog een klein beetje drinken maar moet voor de rest nuchter blijven. Om 8.00u zijn we op de afdeling
en Djaino mag meteen een mooie pyama aantrekken en krijgt wederom zalf op zijn handjes, deze keer met extra verband erom zodat hij er niet op kan sabbelen. Al om 8.45u wordt Djaino naar de O.K gebracht, mama mag mee en het gaat hartstikke goed. Het is even
moeilijk wanneer het kapje op zijn gezicht geplaatst wordt, maar Djaino vindt het zowiezo niet fijn wanneer je aan zijn gezichtje zit.
Om 10.15u mag mama naar boven om naast Djaino te zitten wanneer hij uit de narcose komt, maar Djaino besluit om nog
een poosje te blijven slapen. Dit komt ook door het middeltje wat hij extra heeft gekregen tegen paniekaanvallen. Juist omdat je Djaino niet kunt uitleggen wat er allemaal gaat gebeuren is het belangrijk om hem zo rustig mogelijk te houden. Na ruim 2 uur gaan
dan eindelijk zijn oogjes open en mag hij mee terug naar de afdeling. 1 Oogje gaat open, hij ziet mama en oma en besluit dat het nog geen tijd is om wakker te worden. Wanneer Djaino voor de 2de keer wakker wordt gaan we maar eens proberen of hij wat wil eten
en drinken. 3 Bekers en 1 boterham verder kunnen we wel stellen dat Djaino de operatie goed heeft doorstaan. Waar de andere 3 kinderetjes op zaal huilerig en obstinaat zijn, geeft Djaino geen kik. Zijn oogje is afgedekt met een gaasje maar het lijkt hem niet
te storen. Hij is een beetje sloom, maar wil toch al snel weer lopen en gaat dan doelbewust op de deur af om met de deurklink te kunnen spelen. Om 14.30u loopt de professor zijn zaalronde en krijgen we groen licht om naar huis te gaan en pas maandag terug
te komen voor controle i.p.v zaterdagmorgen. Dus hup in de auto, even langs oude oma in Rotterdam en daar wachten op opa die met de trein vanuit Zaandam komt. Gezamelijk rijden we terug naar huis, onderweg even een frietje eten waar Djaino goed zijn best in
doet. 's Avonds om 20.30u brengen we Djaino naar bed en dan hebben we nog geen onvertogen klank of huiltje van hem gehoord. Zelfs bij het aanbrengen van zalf in zijn oogje geeft hij geen kik.
Het hele weekend gaat het goed, zaterdags
is Djaino een beetje hyper
, maar dat slaat zondags om in heel bedeesd zijn. Omdat het zo goed gaat en omdat het zo warm is mag hij zondagmiddag spelen
in zijn zwembadje met daarin een heel klein laagje water. Het gaasje voor zijn oogje hinderdt hem absoluut niet, hij wrijft er niet in, het lijkt alsof hij het niet eens opmerkt.
Maandagmorgen voor controle terug naar het ziekenhuis in Rotterdam en
daar blijkt alles goed te zijn. We ontmoeten op de poli ook nog de andere kindjes met hun ouders en die blijken stuk voor stuk een minder ontspannen weekend te hebben gehad. De kinderen hadden veel last van irritaties aan de oogjes, het voelt aan alsof er
zand in zit, zo vertellen zij. Dat is dus de moeilijkheid met Djaino, hij geeft niets aan, maar gezien zijn reactie denken wij te mogen concluderen dat Djaino een hoge pijngrens heeft.
Terug kijkend kunnen we zeggen, het is ons 100 % meegevallen, nu
het eindresultaat afwachten, over 2 maanden volgt de nacontrole.